Czuję się ostatnio
dziwnie. Ze stanu tak wielkiego uskrzydlenia przechodzę w nieustająco kłujący
smutek prosto z tumblra, soupy i innych weheartit. Lubię te chwile sam na sam z
nikim innym jak tylko ze mną i równocześnie tak cholernie brakuje mi dotulenia rąk znajomych. Bo mimo, że naprawdę
czytam tego utopijnego Homera i Wergiliusza defraudanta, zdecydowanie częściej
niż bym sobie tego życzyła, to czasami jeszcze zdarzy mi się wyjrzeć przez
okno. I wtedy widzę tych wszystkich otaczających mnie ludzi, tak bardzo
inspirujących i zatopionych we własnych planach, nadziejach i talentach i chciałabym mieć taki talent, no…
bardzo bym chciała. Wiecie, taki że ktoś, goniący w amoku za czymś zupełnie bez
sensu, zatrzymałby się i powiedział „wow”, „kurcze” i te wszystkie inne słowa,
które tak naprawdę nie mają większego znaczenia.
A zaraz potem nie umiem zasnąć w tę noc, jakby
kompletnie pozbawioną księżyca i myślę sobie, jak wielkie szczęście mnie
spotkało, że mogłam właściwie poznać tych ludzi. I są dwie rzeczy których mogę
być absolutnie pewna. Pierwsze to to, że nie chcę niczego zmieniać. Bo możliwe, że
zupełnie się nie rozumiem, ale tak naprawdę zaczyna mi się to podobać. I
owszem, wiem, że skoro MI jest trudno ogarnąć własne ego, to dla innych jest to
tak ciężkie, że graniczy z cudem. A drugie – ten wywód zupełnie nie nadaje się
na bloga o tematyce modowej. Ale może ktoś dotrwał do końca. Jeśli tak –
gratuluję.
PHOTO BY
